Ossenhaas met stroganoffsaus

Afgelopen zaterdag ben ik met Enrique en Carolina, de Amerikaanse missionarissen, gaan wandelen. We zijn in Nkubu vertrokken en we zouden richting Mitungu lopen. Het was erg mooi onderweg! We kwamen veel mensen tegen en we waren wederom 'the talk of the town'. Je zag iedereen denken dat we hondsdol waren aangezien we voor ons plezier gingen wandelen terwijl het 30 graden was. Op een gegeven moment hadden we besloten om nog iets te drinken en dan om te draaien en terug te lopen naar Nkubu. Toen bleek Mitungu nog 7 kilometer wat betekende dat we er al 10 op hadden zitten. Thuis aangekomen was ik kapot maar het was fijn om iets te ondernemen. Volgens mij gaan we volgend weekend richting Meru lopen, dat is ook 17 kilometer vanaf hier.
Zaterdagavond waren we uitgenodigd bij Sister Andralina, een van de leidinggevenden van het ziekenhuis. Zij woont met nog 15 nonnen in een huis naast het ziekenhuisterrein. Ze gingen een liedje voor ons zingen om ons welkom te heten en daarna gingen we aan tafel. Na het eten gingen ze weer een liedje zingen en daarna kregen we nog cake. De cake werd weer zoals altijd hier in hele kleine stukjes gehakt die we elkaar moeten geven als blijk van liefde en respect. Rond 20:00 uur waren we klaar met eten en mochten we er vandoor. Dat kwam goed uit aangezien we het dorp in wilden om een voetbalwedstrijd te gaan kijken en een biertje te drinken. Dat feest ging niet door..! We werden door de zuster tot aan onze deur begeleid en ze wachtte serieus totdat we binnen waren.
Achteraf misschien maar goed want blijkbaar wordt er op zaterdag vanaf een uur of 16:00 keihard gedronken en dan is het altijd erg druk op de spoedeisende hulp.
Op zondag zijn we naar Mikinduri gegaan waar Kathryn, de andere Amerikaanse missionaris, deelnam aan een ceremonie in de kerk. Ze zou samen met nog 60 vrouwen gezegend worden en ze moesten een offer brengen aan de kerk. Het was hilarisch om haar als enige 'mzungu' tussen al die donkere vrouwen te zien dansen en springen. Het was erg mooi om te zien en het betekende erg veel voor alle vrouwen. Het was alleen een beetje jammer dat het 35 graden was en de mis 4 uur duurde. Kathryn had een geit gekocht om te offeren aan de kerk. Ze moest dus met die geit naar binnen. Er was ook iemand met een kip en verder heb ik van alles voorbij zien komen; rijst, aardappels, bananen, stukken zeep, frituurvet, een doornkrans, eieren en een fles drank.
Maandag was het rustig op de afdeling. Er lag een meisje van 22 klaar om te bevallen van haar eerste kind. Toen ik terug kwam van mijn pauze was ze bevallen maar helaas was het kindje overleden na de geboorte. Dat was natuurlijk jammer maar God zou haar wel een nieuw kindje geven. Ik heb de rest van de dag maar gazen gevouwen. Stel je voor dat ik die bevalling had gedaan... Volgens de meeste hier moet ik niet zo denken aangezien God beslist wie leeft en wie niet. En meer dan je best kun je niet doen natuurlijk...
Op dinsdag lagen er twee vrouwen klaar om te bevallen. De eerste ging snel en alles ging goed. Dat was fijn om te zien!
De tweede moeder liet langer op zich wachten. Ze was zwanger van haar derde kind en ik zag dat ze een litteken had van een keizersnede. Ik vroeg of ze niet weer naar de OK moest voor een keizersnede en ze zeiden dat ze haar vaginaal gingen laten bevallen. Als het niet zou lukken kon ze alsnog naar de OK gaan. De meeste vrouwen krijgen hier een keizersnede omdat ze te smal zijn om vaginaal te bevallen. Ik vroeg me af hoelang ze haar gingen laten liggen. Toen ik terug kwam van mijn pauze waren ze haar snel klaar aan het maken voor een keizersnede. De verpleegkundige vertelde mij dat ze vergeten waren dat haar eerste kindje dood geboren was en de tweede met een keizersnede aangezien de eerste klem had gezeten... Gelukkig kwamen ze er niet te laat achter en ze kreeg een gezond zoontje op de OK. Aangezien het rustig was op de verloskamers ben ik op de OK gebleven en heb wat operaties gezien. Ik had het even gehad met de bevallingen!
Woensdag ben ik met Enrique en Carolina naar Mikinduri gegaan. Daar hebben we samen met Kathryn een gratis kliniek geopend voor kinderen met een hersenafwijking. De kinderen kwamen meestal met hun moeder of oma. Ze werden allemaal gedragen omdat ze niet konden lopen. De oudere kinderen hadden verschrikkelijke contracturen en het was erg indrukwekkend om te zien hoe de moeders of oma's zo'n gewicht droegen. Er was een hele magere moeder die haar 16 jarige zoon overal naar toe droeg.
Het was de eerste keer dat de kliniek open was en we hadden een kamer ingericht in een kaal betonnen gebouw. Buiten hing een mooi plakkaat dat de kliniek officieel geopend was op 2 september 2012. De komende drie jaar dat Enrique, Carolina en Kathryn hier zullen wonen zullen zij iedere woensdag de kliniek draaiende houden. Zolang ik hier ben zal ik mee gaan om te helpen.
We hadden 24 patiënten gezien en er zaten een hoop schrijnende gevallen tussen. Het was ongelofelijk dat er zoveel kinderen met hersenafwijkingen waren in die omgeving. Volgens Father Bernard zouden er ongeveer 70 kinderen zijn die in aanmerking kwamen voor de kliniek. Ik dacht alleen maar: oh mijn God, dan zal er vast heel veel mis gaan bij de bevallingen..
Na deze enerverende dag zijn we op strooptocht gegaan naar koud bier. Hier drinkt men alles warm, frisdrank, bier en zelfs water. Het is bijna onmogelijk om een bar te vinden waarbij het bier in de ijskast staat. Het is ons gelukt en het smaakte des te beter!
Op weg naar huis zijn we gestopt bij een supermarkt met een zeer uitgebreid assortiment. Ik heb een gigantische fles Heinz ketchup gekocht en dat maakt mijn maaltijden een stuk aantrekkelijker.
Ik krijg iedere middag een lunch en wat er overblijft mag ik 's avonds opwarmen. De lunch bestaat altijd uit een explosie van koolhydraten. Het liefst maken ze pasta, rijst, een soort boerenkool met doperwten of ugali (een smaakloze brok gekookte, geplette maïs, meel en graan. Na 2 happen ugali hoef ik een paar dagen niet meer te eten en men eet hier bergen van dit spul! Dit alles wordt iedere dag geserveerd kleine stukjes vettig vlees in een waterige saus met doperwten, sperziebonen en wortels. Alles is met heel veel liefde gemaakt maar ik ben erg blij dat het bijna kerst is als ik thuiskom! Ik denk dat ik dit jaar kans maak op het grootste stuk ossenhaas met Stroganoffsaus!